My Dream Cars

Ostatni model drogowy przygotowany za życia Enzo Ferrariego, założyciela firmy, można uznać za największe dzieło jego życia, a i nawet całej marki. Gdyby nie duża ilość sprzedanych egzemplarzy już od samego początku, nikt nie uwierzyłby w jego niesamowite właściwości jezdne. Aby uczcić 40. rocznicę powstania marki, zdecydowano się na skonstruowanie samochodu bezprecedensowego najlepszego na świecie. Motywacją był niewątpliwie niewykorzystany potencjał (288) GTO Evoluzione, na bazie którego powstało F40. Całkowicie nowa karoseria, nie mająca swojego bezpośredniego poprzednika urzekała prostotą i funkcjonalnością. Kompozytowe panele kryły pod sobą tylko najbardziej niezbędne wyposażenie, aby zachować jak najmniejszą masę pojazdu. Rurowa rama stalowa była jednak stosunkowo ciężka - F40 miał w końcu być dopuszczony do ruchu i musiał spełniać wszelkie wymogi bezpieczeństwa.

Mimo, że 288 GTO wykorzystywał już materiały takie jak nomex czy kevlar, F40 był pierwszym samochodem w całości zbudowanym z takich materiałów. Charakterystyczną częścią nadwozia pozostaje tylna, ponacinana szyba wykonana z pleksiglasu. Bardzo podobna została wykorzystana kilka lat później w F50. W Enzo żaluzje wyparto na rzecz bardziej dyskretnych wentylacji po bokach szyby. Prawie wszystkie egzemplarze pomalowane były na podstawową czerwień Rosso Corsa; fabrykę opuściło też kilka egzemplarzy żółtych i jeden, pokazany na zdjęciach niebieski (modele specjalnie przeznaczone dla sułtana Brunei, ostatecznie nie wszystkie są w jego posiadaniu).

Wnętrze w praktycznie niezmienionej formie przeniesiono z 288 GTO, korzeniami sięga więc jeszcze modelu 308. Nowość stanowiły kubełkowe fotele wykonane z kevlaru. Nie było w nim absolutnie żadnych udogodnień - aluminiowe pedały wyglądały ja ser szwajcarski, a samochód kierowało się ohydną kierownicą. W F40 nie było też żadnego bagażnika, tylko dziura na koło zapasowe. W międzyczasie konstruktorzy zmienili jednak zdanie i doszli do wniosku, że i tak żaden właściciel nie będzie sam zmieniał koła, dziura ta pozostała więc pusta. Modele eksportowane na rynek Amerykański były nieznacznie słabsze, spowodowane było to wymogiem zastosowania katalizatora. Drugą zmianą była konieczność powiększenia nieznacznie zderzaków. Na szczęście proces ten nie wypadł aż tak żałośnie jak w przypadku Lamborghini Countach.

Serce modelu stanowił trzylitrowy V8 (F120A), wyposażony w dwie turbosprężarki. Taka konstrukcja wzorowana była bezpośrednio na ówczesnych jednostkach stosowanych w F1. W rzeczywistości, był to tylko trochę skręcony silnik GTO Evoluzione. Ta konfiguracja pozwalała na wprost zniewalające osiągi - pierwszą setkę F40 osiągało już po 4,4 sekundy. Prędkość maksymalna oscylowała w granicach 325 km/h, był więc to pierwszy w historii model drogowy, który przekroczył 200 mil/h (ważny fakt dla potencjalnych klientów z Ameryki Północnej). Początkowo zakładano produkcję 950 egzemplarzy, jednak ze względu na 3100 zamówień na supersamochód produkcję przeciągano o kolejne lata, kończąc ostatecznie na 1315 sztukach. Wszystkie standardowo miały kierownicę po lewej stronie, jednak kilka z nich zostało przebudowane przez Pininfarinę na potrzeby sułtana Brunei. Modele te objęto jeszcze innymi ciekawymi modyfikacjami, jak fotele i deskę rozdzielczą z Testarossy i wspomniane już wcześniej, nowe kolory.

Żródło:

Rossocorsa.pl